Treinen, tempels en teringdrukte

Zaterdag en wifi op de kamer, dus vanochtend eerst de Volkskrant gedownload op de Ipad. Ik denk dat ik een van de eerste was die hem had (3 uur nederlandse tijd). Angkan ging bij Tian op de kamer spelen, Wuyin was best wel moe en Chun ging knippen. Pa kon dus zowaar even de krant lezen. Helaas ontbrak de koffie.

Daarna zijn Chun en ik naar het hoofdstation van Beijing gegaan. Is maar drie haltes met de metro hiervandaan en je kan Chun geen groter plezier doen dan treintjes kijken. Het zijn allemaal lange-afstandstreinen en het is erg leuk om te zien wat er allemaal aan boord gaat. Van complete legeronderdelen tot boeren met hun levende have. De partijbonzen worden met de limo tot op het perron gereden.

Na de lunch was het weer tijd voor iets anders: 'een dag zonder tempel is een dag niet geleefd'. Deze keer stond de beroemde Lamatempel op het programma. Mooi maar niet heel bijzonder. We vonden de sfeer vooral commercieel, tot aan per beeld aangegeven hoeveel wierrookstaafjes je moet offeren. Mij bekruipt vooral het gevoel dat er vooral voor de persoonlijke welvaart wordt gebeden, want als je de afschuw bij mensen ziet wanneer ze Wuyin zien, zijn zaken als naastenliefde denk ik ver te zoeken.

Omdat het zaterdag was wilde Rian shoppen. Alle mannen waren nogal moe maar er moesten nog soevenirs gescoord worden. Dat ging op zich aardig alleen werd ik compleet gestalked door tientallen chinezen die Wuyin zijn handschoenen aan wilden doen (hij doet ze meteen weer uit), ze sokken ophijsen of mij erop wezen dat hij bloed had. Zijn voortand bloed de laatse dagen regelmatig en dat ziet er nogal horor uit. Ik werd er knettergek van maar zelfs in de Mac was mij geen rust vergund. Ik kon hemn nog net een flesje geven, terwijl Rian verder shopte, maar moest daarna ophoepelen. Het was er nogal druk. Beijing is een mooie stad maar af en toe zijn er wel veel chiezen.

Ook druk was het in de metro terug. we hebben nu ervaren wat het is om aangeduwd te worden zodat de deuren dicht kunnen. Daar zijn dus gewoon mensen voor die dat als werk hebben. Het leek mij met name voor de kinderen noggal beangstigend maar Chun en An zijn inmiddels grote stadsbewoners geworden en hebben nergens last van. Angkan weer al helemaal hoe hij de rugzak door de metro-beveiliging moet loodsen en Chun kan al bijna zelf een kaartje uit de automaat halen.

Alle opgelopen trauma's werden op de kamer weer opgelost met kadootjes (een thomastrein voor Chun en twee 'angry birds' voor An) een flesje pap (voor Wuyin) en een biertje (voor mij).

Aan mij niet zo besteed die drukte, maar missie geslaagd en de mannen nu weer in bed. Lekker krantje lezen zo.