Ethnic Cultural Park

Wij waren er twee jaar geleden op een hele hete dag al geweest, en vonden het toen al uitgestorven. Vandaag op een winterse dag hadden ze het park speciaal voor ons open gedaan, zo leek het. Gelukkig hadden we de bovenburen mee zodat er in 1 keer negen bezoekers waren. En die hebben genoten. Rian van haar volksdansen, Bart van de absolute rust en de mannen vooral van het rennen, klimmen, stoeien en spelen met elkaar.

Het is ook weer heel bijzonder hoe je met mensen die je nog geen drie weken kent, zo snel een leuk contact kunt hebben.

Het park is een soort openluchtmuseuam waarin alle 'minderheden'van China getoond worden, zowel in bouwstijl als in omgeving. Dat betekent dat je door verschillende stukken China loopt die best knap gemaakt zijn. De beschrijvingen zijn alleen wat lachwekkend. Het doet namelijk voorkomen alsof al deze minderheden erg blij zijn om onderdeel van China te zijn. Wij als westerlingen horen ook wel andere geluiden als het om Tibet of de Oeigoeren gaat.

Maar niet getreurt, het was een heerlijke middag die bij de Amerikaanse minderheid van de familie mc Donald werd afgesloten.

Zo aan het eind van de dag zakt de tempratuur enorm, er ligt hier al ijs. We waren dus erg blij dat we snel een taxi hadden die ons alle vijf mee wilde nemen. Want we hebben al een aantal chauffeurs gehad die stellen dat vier het maximum is. Onze strategie is echter zeer leep: Bart houdt de taxi in zijn eentje aan en zodra de chauffeur aangeeft dat hij het hotel kent verschijnt Rian met An en Chun als een duveltje uit het doosje en voordat zo'n man met zijn ogen heeft kunnen knipperen zit de familie Westmaas erin!

we beginnen nu toch wel een beetje af te tellen. Zelfs Angkan vroegh hoeveel nachtjes het nog was.